عیدسعید قربان مبارک

 

 

 

عیدسعید قربان مبارک

عید قربان ؛ عید رهایى از تعلقات است. رهایى از هر آنچه غیرخدایى است.در این روز، اسماعیل وجود را، یعنى هر آنچه بدان دلبستگى دنیوى داریم؛ قربانى کنیم تا سبکبال شویم.

عیدقربان ، جشن رهایی ازاسارت نفس وشکوفایی ایمان ویقین

عید سرسپردگی و بندگی بر شما مبارک

 

 

 

فلسفه و تاریخچۀ عید قربان

ذبح قربانی جهت تقرب پروردگار از زمان حضرت آدم ابوالبشر علیه السلام شروع شده است. وقتی که دو فرزندش هابیل قوچی و قابیل مقداری گندم را به عنوان قربانی به بارگاه خداوندی تقدیم نمودند. به دستور و روال آن زمان آتشی از آسمان آمده، قربانی هابیل را سوخت، که این علامت قبولیت بود و قربانی قابیل به حال خود باقی ماند.

در قرآن مجید این واقعه تاریخی چنین آمده است:
«اذ قربا قربانا فتقبل من احدهما و لم تقبل من الاخر» (مائده 27)
ترجمه: وقتی که (هابیل و قابیل، پسران آدم) قربانی تقدیم کردند از یکی (یعنی هابیل) پذیرفته شد و از دیگری (قابیل) پذیرفته نشد.

بعد از آن این عمل در تمام ادیان سماوی به عنوان یک عبادت و واسطه قرب و در مناسبات و مواقع خاص به عنوان یک دستور و آیین به جای ماند. اینجاست که می بینم تمام ملتها اعم از پیروان ادیان سماوی و غیر سماوی با ذبح حیوان یا صدقه دادن پول و کالا به بارگاه خداوندی یا معبود­های باطل خویش تقرب می­جویند.

 عید قربان از گرامی­ترین اعیاد مسلمانان است و همانند عید فطر در میان مسلمانان جهان از جایگاه ویژه­ای برخوردار می­باشد. می توان گفت این عید بعد از عید فطر دومین عید رسمی مسلمانان جهان محسوب می­گردد.

در میان کشور­های عربی، این  عید به نام عیدالاضحی خوانده می­شود سابقۀ عید قربان در حقیقت به قبل از تاریخ اسلام باز می گردد. این روز در واقع همان روزی است که حضرت ابراهیم (ع) به اذن الهی از ذبح فرزندش اسماعیل در راه پروردگار معاف شد و به جای آن قوچی را در راه خداوند قربانی کرد. از آن روز به بعد در روز معینی از سال که مصادف با دهم ذیحجه ( سال قمری ) است جشنی موسوم به عید قربان برپا می شود.

سفر به مکه و مدینه و انجام فریضۀ مقدس حج از مرسوم ترین واجبات دینی است که مسلمانان جهان هر ساله به انجام آن مبادرت می­ورزند..

فلسفه قربانی در عید قربان

تمام دستورات و قوانین اسلام بر اساس حکمت یا حکمت های بسیار دقیق و سودمند به حال مخلوقات وضع شده است. از جمله قوانین و احکام اسلام این است که بر حاجیان واجب است در روز عید قربان در سرزمین منی قربانی کنند

فلسفه قربانی در حج چیست؟
1. قربانی نماد مبارزه با تعلّقات نفسانی: قربانی کردن حاجیان در روز عید قربان، نمادی از قربانی کردن هواهای نفسانی و ذبح نفس اماره است. همان طوری که دستور خداوند به حضرت ابراهیم (علیه السلام) در مورد ذبح حضرت اسماعیل (علیه السلام) برای این منظور بوده است تا آن حضرت در پرتو این عمل با سرسخت ترین و ریشه دارترین عامل تعلّق نفس که حُبّ و دوستی فرزند است مبارزه کند و با اطاعت از خدا تعلّق نفسانی را ریشه کن سازد.

 بنابر این، همان طور که اطاعت از این دستور نقش تربیتی بزرگی در جهت رهایی از زندان نفس و تعلّقات حضرت ابراهیم (علیه السلام) و حضرت اسماعیل (علیه السلام) داشته و مقام و منزلت آنان را نزد خداوند بالاتر برده است. بر این اساس، قربانی کردن حاجیان در واقع نوعی جهاد با نفس در جهت زدودن تعلّقات و وابستگی های دنیایی و مادی و رهایی از زندان مال پرستی و دنیاطلبی است.
2. کسب تقوا و تقرّب به خداوند: قرآن مجید در این زمینه می فرماید: «نه گوشت ها و نه خون هاى آنها، هرگز به خدا نمی رسد. آن چه به او می رسد، تقوا و پرهیزگارى شماست...»؛ (حج، 37: «لَنْ یَنالَ اللَّهَ لُحُومُها وَ لا دِماۆُها وَ لکِنْ یَنالُهُ التَّقْوى‏ مِنْکُمْ...») زیرا اصولاً خدا نیازى به گوشت قربانى ندارد، چرا که او نه جسم است و نه نیازمند، او وجودى است کامل و بی انتها از هر جهت.

به دیگر سخن؛ هدف خداوند از واجب کردن قربانی درروز عید قربان آن است که حاجیان با پیمودن مدارج تقوا در مسیر یک انسان کامل قرار گیرند و روز به روز به خدا نزدیک تر شوند، همه عبادات کلاس هاى تربیت است. قربانى، درس ایثار و فداکارى و گذشت و آمادگى براى شهادت در راه خدا را به انسان ها می آموزد، و درس کمک به نیازمندان و مستمندان است.

3. کمک به مستمندان و اطعام آنان: از آیات قرآن کریم به خوبى استفاده می شود که یکی از اهداف قربانى کردن این است که گوشت آن به مصرف هاى لازم برسد هم قربانى کننده از آن استفاده کند و هم قسمتى را به فقیران نیازمند برساند. بر اساس این هدف ارزشمند، مسلمانان مجاز نیستند گوشت هاى قربانى را در سرزمین منى بر روى زمین بیندازند تا گندیده شود و یا در زیر خاک ها مدفون کنند، بلکه گوشت های حاصل از قربانی در روز عید قربان در سرزمین مقدس منی باید در درجه اول به مصرف افراد نیازمند آن سرزمین برسد و اگر نیازمندانى در آن روز و در آن سرزمین پیدا نشوند باید آن را به مناطق دیگر حمل کنند و در اختیار نیازمندان قرار دهند.